Bilim insanları “holografik evren” teorisini savunuyor: Gerçekten Matrix’te mi yaşıyoruz?

Birmingham Üniversitesi’nden teorik fizikçi Profesör Marika Taylor’a nazaran, cihan aslında iki boyutlu.

Ancak düz bir ekranda izlenen 3D bir sinemada olduğu üzere, o 2D yüzeydeki imajlar derinlik hissi veriyor zira nasıl yansıtıldıklarına bağlı olarak üç boyutlu görünüyorlar.

Yani etrafımızdaki dünyayı karmaşık, üç boyutlu bir yapı olarak görsek de Profesör Taylor, bunun yalnızca bir illüzyon olduğu görüşünde.

Bu durum hayatlarımızın ya da kozmosun daha az “gerçek” olduğu manasına gelmiyor; yalnızca kainatın düşündüğümüzden çok daha tuhaf olabileceğini gösteriyor.

HOLOGRAFİK CİHAN TEORİSİ NEDİR?

Evrenin bir hologram olduğu fikri, akıllara bilimkurgu sinemalarını getirse de, fizikçilerin kastettiği hologram, iki boyutlu bir yüzeye sahip olan fakat üç boyutluymuş üzere görünen bir yapıya sahip.

Daily Mail’e konuşan Profesör Taylor ve aynı fikirdeki başka bilim insanları, cihanın tamamının iki boyutlu bir yüzey, lakin üç boyutluymuş üzere görünen bir yapıya sahip olduğunu düşünüyor.

Teoriye nazaran, katı bir kütle yerine daha çok işi boş bir küre üzere düşünülmesi gereken cihanda Güneş sistemleri ve galaksiler, bu kürenin içindeki 3 boyutlu boşlukta bulunuyor, fakat kainatın yüzey yapısı sırf iki boyuttan oluşuyor.

“Holografik ilkeye” nazaran, gezegenlerin ve yıldızların hareketlerini açıklamak için sırf bu iki boyutlu yüzeyde olup bitenleri bilmek kâfi.

Profesör Taylor, görüşlerini şu sözlerle savunuyor:

“Bunu görselleştirmek çok zor. Ancak bir atomun içinde ne olduğunu hayal etmek de zor. 20. yüzyılın başlarında, atomların kuantum kurallarına uyduğunu öğrendik. Bu da günlük gerçekliğimizden oldukça farklıydı. Holografi bizi daha da uç bir dünyaya götürüyor: Sadece kuvvetler kuantum doğalı değil, boyut sayısı da algıladığımız gerçeklikten farklı.”

BU, CİHANIN GERÇEK OLMADIĞI MANASINA MI GELİYOR?

Holografik teoriyle ilgili en büyük yanlış anlamalardan biri, cihanın gerçek olmadığı ya da bir simülasyon olduğu niyeti.

Günlük hayatımızdaki hologramlar ekseriyetle biri tarafından yansıtılır ve isteğe bağlı olarak açılıp kapatılabilir, lakin bilim insanlarının kastettiği şey bu değil.

Profesör Taylor, bunu “Matrix filmleri düşündürücü ama holografiyi tam anlamıyla yansıtmıyor” sözleriyle açıklarken, ABD Güç Bakanlığı’na bağlı Fermilab laboratuvarı da, evrenin bir ‘simülasyon’ olduğu niyetinin aldatıcı olduğunu belirtiyor:

“Evrenimizin üç boyutlu gibi görünmesinin iki boyutlu bir temel düzeyde kodlandığı anlamına gelmesi, bu yansımayı yapan bir varlık olduğu anlamına gelmez.”

Yani, şayet cihan nitekim holografikse bile, Matrix’teki üzere bir simülasyonun varlığı kastedilmiyor.

Bilim beşerlerine nazaran yerçekimi ve üçüncü boyut, ‘ortaya çıkan’ özellikler. Southampton Üniversitesi’nden matematiksel fizikçi Profesör Kostas Skenderis, bu tezi sıcaklığa benzetiyor:

“Sıcaklık gibi düşünün. Her bir atomun sıcaklığı yoktur; yalnızca konumu ve hızı vardır. Ancak yeterli sayıda atom bir araya geldiğinde ve etkileşime girdiğinde, sıcaklık dediğimiz özellik ortaya çıkar. Sıcaklık, temel parçacıkların doğasında yoktur. Ama topluca ortaya çıkan bir özelliktir. Bu, sıcaklığı daha az gerçek yapmaz; aksine açıklar.”

Bu teze nazaran, yerçekimi ve üçüncü boyut da, 2D kainatın modüllerinin muhakkak biçimlerde etkileşimi sonucu ortaya çıkıyor.

BİLİM İNSANLARI NEDEN CİHANIN HOLOGRAM OLDUĞUNU DÜŞÜNÜYOR?

Bu sorunun karşılığı, Stephen Hawking’in ortaya attığı “bilgi paradoksuna” dayanıyor. Bu paradoks, kara deliklerin fiziğin temel maddelerinden birini ihlal ettiğini öne sürüyor.

Fiziğin bir maddesine nazaran husus yoktan var edilemez yahut yok edilemez.

Benzer biçimde, kuantum fiziğinde de bilgi yoktan var edilemez ya da büsbütün yok edilemez.

Bilgi paradoksuna nazaran, modüllerine ayrılan bir not, kesimleri bir ortaya getirildiğinde tekrar okunabilirken, kara deliğe atılan bir nota bir daha ulaşılamaz.

Bilim insanları 1970’lerin sonlarında bu sorunu aşmanın yolunun kara deliklere iki boyutlu olarak bakmak olduğunu fark ettiler.

Bu görüşe nazaran, not kara deliğe atıldığında bilgi yok edilmez, kara deliğin iki boyutlu sonuna “yayılır”.

Bu, bilgi paradoksunu keşfeden Stephen Hawking’in de hayatının son yıllarında benimsediği görüştü.

Dünyaya iki boyutlu bakmanın birtakım durumlarda fiziği anlamayı kolaylaştırdığını savunan bilim insanları, bu perspektifin bilhassa Büyük Patlama’nın birinci saniyeleri yahut kara deliklerin içi üzere yerçekiminin çok güçlü olduğu anlarda çok işe yarayacağı görüşünde.

Profesör Skenderis, kelam konusu perspektifi “Kara delik fiziği bize 3D evreni açıklamak için yalnızca 2D bilgiye ihtiyaç duyduğumuzu gösteriyor” sözleriyle açıklıyor.

BU TEORİNİN İSPATI VAR MI?

Profesör Taylor, bu teoriye dair şimdi “kesin kanıt” bulunamadığını söylese de, bilim insanları teori üzerinde çalışmaya devam ediyor.

Bunun için en yeterli yerin ise, cihanın en erken anlarının izlerini taşıyan Kozmik Mikrodalga Art Plan (CMB) radyasyonu olduğu belirtiliyor.

Chicago Üniversitesi’nden astrofizikçi ve Fermilab Parçacık Astrofiziği Merkezi yöneticisi Profesör Craig Hogan, bu radyasyonun “holografik gürültü” taşıması gerektiğini görüşünde.

“CMB ve büyük ölçekli tüm yapılar, kuantum-yerçekimsel gürültüden doğmuş olmalı” diyen Hogan, “Eğer evren holografikse, CMB deseninde bunun izlerini görmeliyiz. Evrenin yaratılış sürecinin bir yansımasını taşır” tabirlerini kullanıyor.

Profesör Hogan ayrıca, CMB’nin gökyüzünde “şaşırtıcı simetriler” gösterdiğini ve bunların holografik cihanda beklenek işaretler olduğu görüşünde.

Skenderis ise, dataları “Holografik modellerin öngörülerini, CMB’nin gözlemlenen özellikleriyle test ettik ve mükemmel bir uyum bulduk. Bu, bugüne kadar holografiye dair tek doğrudan gözlemsel test” diyor.